بسم الله الرحمن الرحیم
در آستانه رقابت های انتخاباتی سال 1392 ، نخبگان و نامزدهای احتمالی منصبِ ریاست جمهوری تحلیل های متفاوتی را برای حل مشکلات در دولت آینده مطرح می کنند. با کدامین ملاک به ازیابی این دیدگاه ها بپردازیم؟ در این شرایط باید از خود بپرسیم که آیا این تحلیل ها به حل مسائلِ جامعه اسلامی کمک می کند؟
بدون تردید دولت آینده باید برنامه هائی روشن در بهبود وضعیت کشور و زندگی مردم در عرصه های مختلف داشته باشد ولی سخن در این است که؛ به بهانه حل مشکلات اقتصادی، در مسیر توسعه یافتگی غربی قرار نگیریم. حل مشکلات اقتصادی نباید بهانه ای برای بازگشت به برنامه ریزی مبتنی بر توسعه و فراموشی گفتمان حیات بخش انقلاب باشد. تجربه کشورهای توسعه یافته پایدار! امروز پیش روی ما قرار دارد و در این کشورها برنامه ریزی -مبتنی بر ادبیات توسعه- نه تنها به حل مشکلات اقتصادی مردم منجر نشده ؛ بلکه مشکلات و بحران هائی همچون فروپاشی نهاد خانواده، فاصله طبقاتی، بحران امنیت و اخلاق رابه ارمغان آورده است.
به عبارت دیگر اگر در دولت آینده و دولتمردان آن عزمی برای ایفای نقش -در فرآیند ملی تولید الگوی پیشرفت اسلامی- و چگونگی انتقال از مرحله دولت اسلامی به مرحله جامعه اسلامی وجود نداشته باشد- ممکن است میزان تأثیر گزاری نسخه های موجود در دنیا، بر برنامه ریزی کشور افزایش یابد.
البته در ابتدا ممکن است کسانی -از روی جهل- تصور کنند که این موضوعات ربطی به سعادت و رفاه مردم و حل مشکلات آنها ندارد و صرفا مباحثی گفتمانی و مربوط به آینده می باشند؛ ولی با یک بررسی دقیق در مورد وضعیت بحرانی و سیاه کشورهای توسعه یافته ، متوجه خواهیم شد که این دسته از موضوعات، مهمترین تأثیر را بر سعادت و رفاه مردم ایران داشته و لازم است که در دولت آینده -برای جلوگیری از ایجاد تجربه های جدیدُِ مبتنی بر ادبیات توسعه - برنامه هائی مشخص برای اسلامی کردن دولت از طریق تولید الگوی پیشرفت اسلامی وجود داشته باشد.
آیا نخبگان فکری انقلاب اسلامی در این شرایط حساس به این موضوع حیاتی توجه بیشتری خواهند نمود؟
بعون الله تعالی